--- ZATERDAG 3 APRIL ---
Het duurde even voordat iedereen zich gemeld had bij huize Toon&Judith en wel zodanig dat het begrip "t Brabants Kwartierke" weer opnieuw en zeer ruim gedefinieerd werd. Na verorberen van menig paaseije, appelflappen en tompoezen liepen we met een behoorlijke delegatie vol goede moed naar het nabij gelegen festivalterrein. Zou het deze keer wel lukken om de eerste band te zien? Bij het aanschouwen van de giga-rij bij de inkom zonk de moed reeds in de kaplaarzen. Dat ging een stief kwartiertje duren. The Mad Trist zat er voor ons helaas niet in, dus was het pas hergroeperen bij De Jeugd Van Tegenwoordig. Leuke binnekomer, maar bij een later tijdstip zou het feestgehalte aanzienlijk hoger zijn uitgevallen.
Eerste serieuze band van het festival werd derhalve Custums in de knusse Jack Daniels Tent. Deze belgen stonden er strak bij en speelden een verrekte aardige set die vooral aan Interpol en Editors deed denken. Wat mij betreft te weinig eigen smoel. En dus permitteerde ik me snel nog even Born Form Pain in de Masters Of Ruk Tent te zien. Degelijke oldskool hardcore en uitbundig gebracht, maar ik ben er een beetje klaar mee. Om bij Jurk! op het Main Stage te gaan kijken was een vergissing. Draadstaal is als tv-programma bijzonder grappig, maar op deze AcdaEnDeMunnick-vertolking van de heren Jeroen van Koningsbrugge en Dennis van de Ven (coole naam trouwens) zat ik echt niet te wachten.
Snel door naar de Extrema, de Dance-tent van Paaspop, voor de altijd vermakelijke hyper-gabberpunk van Aux Raus. Let op: Aux Raus DeLuxe aangezien ze bijgestaan werden door Malle Pietje En De Bimbo's.
Een wereldzet mag ik wel zeggen. Lekker stuiteren, altijd lekker. Zeker met die gitaren erbij. Meer gitaargeweld was er natuurlijk op het Masters Of Rock-podium. En wel van de oudje van Karma To Burn. Verdomd, dat klonk weer ouderwets goed zeg! Monsterlijke gitaarrifs en oh wat een strakke drummer! Wat het gastoptreden van de zanger van Year Long Diseater (ene Daniel Davis, zoon van) vooral duidelijk maakte is hoe sterk de instrumentale nummers van Karma To Burn zijn. Brilliant!
Ook The Reverend Horton Heat kon mij toch wel zeer bekoren. Het optreden moest even op gang komen, maar gelijk een diesel bereikte het toch zeker z'n doel. Lekker, vooral ook die Cash-covers.
Het was sowieso erg gezellig daar in de Masters Of Rock, vandaar dat ik bleef hangen om de thuisband Peter Pan Speedrock weer te herzien. Ook dit viel niet tegen.
De beste live-band van Nederland, het is wederom bewezen! Maar dat gold ook wel voor De Dijk. Vooral toen ze "Wakker In 'n Vreemde Wereld" en "Onderuit" speelden, da's toch echt genieten.
Met "You Can't Bring Me Down" zette Suicical Tendencies toch een goed begin van hun set neer, maar toch bleef ik een beetje achter in de tent staan. De gezelligheid overstemde de toch legendarische hardcore/trashmetal band van Mike Muir en consorten. Trouwens: wat een vette drummer zeg!
Het optreden van The Hickey Underworld als afsluiting op de Jack Daniel's Stage had legendarisch moeten worden, maar dit werd aardig verstoord door de stroomuitval bij het begin.
En dus zwierf ik maar even over het festivalterrein om gelukkig toch alsnog The Hickey Underworld aan het werk te zien. Ik vond het wel knallen, maar sprake van een lekkere chemie met het publiek was er niet.
Bij thuiskomst zat iedereen er aardig doorheen, dus dit keer geen echte afterparty. Na koffie/thee en tosti's dook iedereen braaf hun slaapzakje in. Mmmmmm speelt onze leeftijd nu dan toch echt parten? Damn!
--- ZONDAG 4 APRIL ---
Gelukkig viel het gesnurk van ene M. te V. mee, dus over de nachtrust geen klachten. Ook zeker niet over het ontbijt, de voorgeschotelde eieren-met-spek vonden een zeer gewaardeerde bestemming. En zowaar lukte het om nog wat mee te pikken van het eerste bandje van de dag! DeWolff bleek een heerlijk subtiele vervanger van The Shavers te zijn. Ook een stuk jonger, deze gasten. Maar spelen, tering! Ze brachten hun rauwe, psychedelische sixtiesbluesrock erg gedreven op dit vroege uur. Zeer de moeite waard.Ook bijzonder leuk: The Beach Boys Holland in de Restolounge. Af en toe werd het wel zeer pijnlijk duidelijk hoe lastig de liedjes van The Beach Boys wel niet zijn, maar toch kwamen deze gasten ermee weg. Mede door de heerlijk nonchalante presentatie, maar ook door het zo te brengen als ware het hun eigen liedjes. Hulde!
Een drukte van jewelste was het in de Jack Daniel's bij aanvang van Moss. En vanaf noot één was het meteen goed met deze vijf gasten op één rij. Heerlijke indiepop, sterk in z'n opbouw maar nooit ergens uit de bocht vliegend. Ik mag het wel en da's een ünterstatement. Klasse-band.
Zo kon het zijn dat het nog geen 16 uur was, maar we al drie hoogtepunten te verwerken hadden. Ik raakte daarna ook zo'n beetje tussen het wal en het schip, of beter gezegd: tussen Infectious Grooves (weer die enorme drummer!) en Denvis & The Real Deal die tegelijkertijd hun ding deden. Denvis vond ik een beetje te tam, Infectious was toch wel erg lekker. Alleen jammer van die bonkende kater die kwam opzetten.
De energieke rock van Drive Like Maria klonk zelfs buiten de Jack Daniel's Stage erg goed. Jammer dat het me pas bij het slotakkoord lukte om binnen te geraken. Nieuwsgierig als ik ben kon ik het niet laten om even Arch Enemy te gaan bekijken, maar kwam snel tot te conclusie dat deze metal niet aan mij besteed is. Ook niet met een vrouw als grunter.
In een redelijk gevulde Jack Daniel's Tent was het vervolgens de beurt aan de bluegrass van Bob Wayne. Klonk leuk, maar een beetje teveel van hetzelfde. Toen zijn begeleidingsband voor deze gelegenheid, The .357 String Band, het roer overnamen werd het zelf eigenlijk een tikje beter. Mmmmmm.
Ik bedacht het me al eerder, maar bij Triggerfinger had ik toch echt wel het gevoel dat die Masters Of Rock tent echt te groot geworden is. Jammer eigenlijk. Vandaar dat de overigens ook stevig rockende Triggerfingers minder overtuigden dan Drive Like Maria eerder op de dag.
The return of K's Choice had voor mij niet gehoeven, wat een slappe bedoeling was dat zeg. Na twee nummerkes ging ik maar snel weer wat zwerven over het festivalterrein. Om bij Bonaparte in de Resto Lounge uit te komen. Rare bedoeling met die pakken en aangezien me het muzikaal niet direct bij de strot greep vluchtte ik vrij rap naar de TV Buddhas.
Dat pakte een stuk minder energiek uit dan ik me voorgesteld had. Altijd leuk, zo'n meid op drums (zonder bassdrum overigens, toch jammer), maar echt beklijven deed het niet.
En natuurlijk moet je niet met bands als Tool en Oceansize in je achterhoofd naar Opeth gaan kijken/luisteren, daar komt alleen maar deceptie van. Bij nader inzien dus toch niet mijn kopje thee.
Gelukkig was daar nog The Stooges Tribute band voor de ultieme afsluiting. Op natuurlijk het leukste podium van Paaspop. Leden van Peter Pan Speedrock (bas), Shaking Godspeed (gitaar) en Hooghwater (drums) zorgde voor een stevige basis waar gasten als Rudeboy, Denvis, Janneke Riplet en Lawrence Mul zich als een ware Iggy mochten uitleven. "No Fun", "1969", "Search & Destroy", "Funhouse" en natuurlijk "I Wanna Be Your Dog", ze knalden allemaal uit de speakers. Tot groot enthousiasme van het publiek met redelijk bedenkelijke leeftijd, dat dan weer wel. Hier kon Rudeboy zijn fanatisme prima in kwijt en tering zeg: die Janneke Riplet is toch werkelijk Miss Iggy Pop herself! Hellyeah! Brilliant.
Maar om een kort verhaal lang te maken: wederom een geslaagd Paasweekend!
---- Foto-toegift en tevens Rokobama-prijsvraag: ----
Welke staat zich op onderstaande foto?
s.v.p. het goede antwoord en alle foute antwoorden mailen naar rokoroko@hetnet.nl
--- vooruit dan, vooruitlopend op de onvermijdelijke hoos aan verzoeken, hierbij nog meer foto-toegiften: ---
